Όπως ήταν αναμενόμενο μετά την χτεσινή της κάκιστη εμφάνιση, η αστυνομία σήμερα έπαιξε τον ρόλο του θεατή. Ήταν σκιά του εαυτού της για πολύ μεγάλη διάρκεια της ημέρας, αν πάρουμε κιόλας το γεγονός ότι εμφανίστηκε στην πλατεία αργά το μεσημέρι με λιγοστές δυνάμεις, λες και ο αντίπαλος ήταν ακόμα στα αποδυτήρια. Βέβαια για να πούμε την αλήθεια δεν χρειάστηκε να επέμβει και πολύ για να ξεκινήσει το παιχνίδι, μιας και ίσως λόγω της αργοπορίας της κάποιοι επέλεξαν να το ξεκινήσουν από πριν. Αλλά για να μην την αδικήσουμε εντελώς έχουμε να πούμε ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στην κατάληξη της ημέρας. Μια κατάληξη που έφερε λίγο γεύσεις από έναν άλλον κόσμο, άγνωστο για τους μικρότερους ή για τους τυχερότερους. Ένας κόσμος, στον οποίο τόσο καιρό ζούμε αλλά λίγες φορές είχαμε έρθει αντιμέτωποι. Εκεί όπου το να επιλέγεις, να μιλάς, να εκφράζεσαι και πόσο μάλλον να ονειρεύεσαι, είναι πλέον πολυτέλεια.
Τελειώνοντας και για να μην γίνομαι και δραματικός, τα συγχαρητήρια μου που καταφέρανε να κάνουν την περιοχή του Συντάγματος να «αδειάσει» τόσο τέλεια, και να μοιάσει επιτέλους με αυτό που αντιπροσωπεύουμε για αυτούς που μας κυβερνάνε, ένα απέραντο τίποτα. Τώρα επιτέλους θα μπορέσουν να ψηφίσουν οι περιβόητοι 153 με ηρεμία. Ίσως θα κοιτάζουν κλεφτά έξω από το παράθυρο και επιτέλους θα βλέπουν αυτό που τόσο πολύ ήθελαν… τέλειες σειρές από ανθρωπάκια με ίδιες στολές, ίδια παπούτσια, ίδια στάση, και άκρος υπάκουοι στις εντολές τους. Οι τέλειοι Πολίτες.
Για τους Ninja/πετροβολητές δεν έχω να πω πολλά. Πλέον έχουμε στερέψει από χαρακτηρισμούς και επίθετα στον αντιεπαγγελματικό τρόπο παιχνιδιού που διαθέτουν. Εκτός από έλλειψη τακτικής που δείξανε χτες αποδείξανε ότι είναι κυκλοθυμικοί και πάσχουν από αχρωματοψία. Ανάλογα με την μέρα, την διάθεση και το ποιόν συναντάνε στο δρόμο τους έτσι αποφασίζουν και ποιος θα είναι ο αντίπαλος τους. Σήμερα οι άτυχοι ήταν κάποιοι απλοί διαδηλωτές, μαθητές, φοιτητές, νέοι άνεργοι, οικογενειάρχες, συνταξιούχοι και ακόμη και ξένοι που για κακή τους τύχη τους περιφρουρούσαν μέλη του ΠΑΜΕ. Ίσως εάν τους περιφρουρούσε ο Σύλλογος Μεταναστών τότε «κάποιοι απ αυτούς» θα μπορούσανε να βγάλουν ακόμα καλύτερα των αληθινό τους εαυτό και να χρησιμοποιήσουν και κάνα σουγιά ή όπλο.
Τελειώνοντας, οι διάφοροι οργανωμένοι σήμερα έδειξαν μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα και ο κόσμος κατάφερε να ενσωματώνεται δίχως να κοιτάζει από πριν σημαίες και πανό. Βέβαια δεν ξέρω εάν ήταν εσκεμμένο διότι είχε πάρα πολύ κόσμο πράγμα που έκανε όλους αυτούς τους διαχωρισμούς και χρωματικές αποχρώσεις να μοιάζουν με Ένα χρώμα. Δυστυχώς όμως έγινε και το σφάλμα από μεριά οργανωμένων διαδηλωτών, οι λεγόμενοι του ΠΑΜΕ. Ένα σφάλμα που κόστισε τραυματισμούς ανθρώπων που δεν είχανε τίποτα να χωρίσουν ανά μεταξύ τους. Ανθρώπων που ίσως να έχουν κάτσει μαζί στα τσιπουράδικα, στα θρανία, στην ουρά του ΟΑΕΔ και ίσως να αισθάνονται την ίδια αβεβαιότητα για το μέλλον τους. Καταλαβαίνω ότι δεχτήκανε επίθεση πρώτοι, καταλαβαίνω ότι φάγανε πολύ πέτρα και μολότοφ πριν αντιδράσουν και καταλαβαίνω επίσης ότι η αδρεναλίνη τις στιγμής σε κάνει να χάνεις καμιά φορά των έλεγχο. Αλλά δεν ακούγονται όλα αυτά σαν τις συνηθισμένες δικαιολογίες των αστυνομικών των ΜΑΤ όταν κατηγορούνται με άσκοπη βία;
Ένας Πρώην ΦίλΑθλος
